ელენე_ახალგაზრდა ქალი
დედა_60 წელს გადაცილებული ქალი
მარი
გოგი_ახალგაზრდა კაცი
ლეო
დედა: იქნებ ამ საღამოს მაინც დარჩენილიყავი, შვილო, წელიწადზე მეტია, სახლში არ გაგითევია.
ელენე: არ შემიძლია, ხომ გითხარი, ვერ დავრჩები-მეთქი, ამ საღამოსვე უნდა წავიდე.
დედა: თანაც ასე გვიან. ასეთ ამინდში.
ელენე: ხედავ? ცისარტყელა გამოჩნდა.
დედა: ლამაზია.
ელენე: კი, ლამაზია, თანაც საღამოს გაჩენილი ცისარტყელა იმას ნიშნავს, რომ კარგი ამინდი იქნება.
დედა: ეს როდისღა ისწავლე. ამინდს არასოდეს აკვირდებოდი.
ელენე: დედა, მონასტერში, რომ იცოდე, ყველაზე უფრო მეტად დაკვირვება ვისწავლე და არა მხოლოდ ამინდზე. თუმცა, არც ეს არის ურიგო. აი, მაგალითად, დილას რომ დაინახავ ცაზე გაშლილ ცისარტყელას, იცოდე, საღამოთი აუცილებლად იწვიმებს. თუ რამდენიმე ცისარტყელა გაიშალა,… ხომ წარმოგიდგენია, რა ზღაპრული იქნება.
დედა: კი, მინახავს, ბავშვობაში. მახსოვს, მისკენ რომ გავრბოდით ქვეშ გასაძრომად და ბიჭად გადასაქცევად.
ელენე: ჰო, ეგ მეც გამიგია. უფრო ზუსტად, წამიკითხავვს. ჩემს დროს ბავშვები მასეთ რაღაცებზე უკვე აღარ ოცნებობდნენ. ჰოდა, რომ იცოდე, ყველაფერს აქვს მნიშვნელობა. განურჩევლად იმისა, დიდია თუ პატარა. მნიშვნელოვანი თუ უმნიშვნელო. შეხედავ ცისარტყელას, შვიდი ფერია, ისე შვიდ ფერს ვერც გამოარჩევ: ნარინჯისფერი, მელნისფერი, წითელი, ყვითელი_ესენი კარგად ჩანს ხოლმე. მაგრამ კარგად თუ დააკვირდი, შვიდივეს შენიშნავ. ყველაფერი რაღაცას ამბობს. მაგალითად, ყვითელი თუ კაშკაშებს და ცისფერი ფერმკრთალია, მალე გამოიდარებს. თუ მწვანე ყველა ფერზე მუქია, დიდი წვიმა იქნება. თავსხმა. იქ მე ბევრი რამ ვისწავლე, დედა.
დედა: ცოდნა არც ისე გაკლდა.
ელენე: არა, დედა, ეს სულ სხვა ცოდნაა. როგორ გითხრა, ბუნებასთან ლაპარაკი აქამდე მხოლოდ მითი მეგონა. ახლა სულ სხვანაირადაა. მე ვხვდები, რომ ბუნება მართლა გველაპარაკება, თანაც, სულ მუდამ, ყოველ წუთს. სამწუხაროდ, რაც დრო გადის, მით უფრო აღარ გვესმის მისი არაფერი.
დედა: ამინდზე კიდევ იცი რამე?
ელენე: ჰო. მართალი გითხრა, იქ რომ დედებმა იციან, მე ჯერ იმის მეათასედიც არ ვიცი. ღამის პეპელა, მაგალითად, შინ რომ შემოგიფრინდება, ფანჯრები მაგრად დაკეტე, ცივი ქარი იქნება. ხედავ? პეპელა ტყუილად კი არ მოდის შენთან. ამბავი მოაქვს. შენ კი თრთი და ცახცახებ. მის გაგდებას ლამობ.
დედა: შენ რა, შავი პეპლებისა და ხოჭოების აღარ გეშინია?
ელენე: შენ წარმოიდგინე, არა, ის კი არადა, ბუზი რომ ბუზია, იმასთანაც შეიძლება „მეგობრობა“. დააკვირდი, თუ დილას ადრე გაიღვიძებენ და ზუზუნს მორთავენ, კარგი ამინდი იქნება. ამის შემდეგ, რა თქმა უნდა, ბუზებს ლმობიერად მოეპყრობი. თუ მშვიდად და უძრავად თვლემენ კედლებზე, იცოდე, ნესტი იქნება.
დედა: კარგი ერთი, ნუ მაცინებ. ეს ბუზები რაღა მოსატანი იყო. ვერ ვიტან. ამ ჭიანჭველებმაც მომაბეზრეს თავი. ვერაფრით ვერ მოვიშორე.
ელენე: ჰო, ჭიანჭველებზე გითხრა? ჭიანჭველების ბუდე ხომ არ შეგინიშნავს სადმე? თუ ბუდის შესასვლელები ღიაა და თვითონაც თამამად და ანგარიშიანად მიდი-მოდიან, ხელს ნუ შეუშლი, კარგი ამინდის ამბავს გატყობინებენ.
დედა: იქ, ალბათ, ჭიანჭველებიც სხვანაირები იქნებიან, ასეთია აბეზარნი კი არა. თანაც, ამინდის ცვალებადობის ცოდნას რა აზრი აქვს ჩვენს დროში, ეგ მაშინ იყო მნიშვნელოვანი, კაცი რომ ხნავდა და თესავდა.…იქნებ დღეს დარჩენილიყავი, დედიკო... ელენე: მაპატიე, უნდა წავიდე, შენ არ იდარდო, მიყვარხარ, მახსოვხარ, სულ გვერდით ხომ არ უნდა გყავდე, რა საჭიროა...
დედა: როცა შინ არ ხარ, ვერ ვისვენებ, რა ვქნა არ ვიცი, სულ საფრთხე მელანდება, მაგრამ რაკი არ იშლი, როგორც შენ გინდა, შვილო. ამ წიგნებს ყველას წაიღებ?
ელენე: ჰო, ესენი ამოვარჩიე, მირჩევნია, იქ მქონდეს.
დედა: თავს გაუფრთხილდი, შვილო.
ელენე: აი, შენც გიტოვებ „ლოცვებს“. დილა_საღამოს წაიკითხე ხოლმე.
დედა: კი, რა თქმა უნდა. მასე ღვთის პირიდან გადავარდნილი კი ნუ გგონივარ. მამაშენის გადამკიდე ეკლესიაში ვეღარ მივდივარ, მაგრამ ლოცვებს ყოველთვის ვამბობ. ბაბოშენი არ დადიოდა ტაძარში, ან ხომ იცი, რა დრო იყო მაშინ, მაგრამ, ხომ გახსოვს, ძილის წინ როგორ ლოცულობდა, ღმერთო, ჯერ სხვებს მიხედე და უშველე, მერე_ჩემებსო. მეც ამას ვიმეორებ ხოლმე ხშირად.
ელენე: ეგ საკმარისი არ არის.
დედა: ვიცი, შვილო, ვიცი. მამაშენს არ დაელოდები? ვინ იცის, სად არის. ამ ბოლო დროს სულ წავიდა ხელიდან. საშინლად სვამს. იქნებ დალაპარაკებოდი.
ელენე: გაანებე თავი. მაინც ვერაფერს უშველი. მაგის ბედი ეგ ყოფილა. ყველას თავისი გზა აქვს.
დედა: მამაშენია, ბოლოსდაბოლოს.
ელენე: კარგი რა, დედა. მე არც ნებითა სისხლითა, არც ნებითა ხორცითა და არც ნებითა მამისა არ ვშობილვარ. მერე იტყვი, შენთან ლაპარაკი არ შეიძლებაო. ნებითა ღვთისათა ასეთი ვარ და ამას არაფერი ეშველება.
დედა: მასე ნუ მელაპარაკები. ვაი, შენს დედას, ჩემი გაჩენის დღე კი დაიწვას. იმ ამბის მერე გახდი ასეთი. მონასტერშიც მას მერე წახვედი.
ელენე: ეგ საბაბი იყო და მეტი არაფერი. რა, უკეთესი გზა არსებობს, შენი აზრით, ამ ცხოვრებაში?
დედა: ჰო, კარგი, საჩხუბრად კი არ მითქვამს. მე მხოლოდ ის მინდა, შენ იყო კარგად, მეტი არაფერი. ცოტა ხანს წამოწექი, დაისვენე.
ელენე: მეშინია, არ ჩამეძინოს.
დედა: თუ გინდა, ყავას მოგიდუღებ, რძიანს, შენ რომ გიყვარს.
ელენე: დღეს პარასკევია, დაგავიწყდა? თაფლი გვაქვს?
დედა: როგორ არა.
ელენე: ჰოდა, თაფლიანი ყავა მინდა, თუ არ შეწუხდები.
დედა: კი, დედა, მაგრამ, დამიჯერე, იქნებ ცოტა ხანს წამოწვე, ძალიან დაღლილი ჩანხარ. ნუ გეშინია, ნახევარ საათში გაგაღვიძებ, ყავაც მერე დალიე, თუ გადაიფიქრე?
ელენე: თუ დამახსოვრებული გექნება, მერე დავლევ.
დედა: რა დამახსოვრებული? ეგ რა, გამოცანაა?
ელენე: არა, ახლახან წავიკითხე ერთ ჟურნალში საოცარი რამ. შთაბეჭდილებაში ჩამრჩა. ტონინო გუერა ხომ იცი? იმისი ნოველაა. ის და ვიტორიო დე სიკა... გახსოვს ვიტორიო დე სიკა?
დედა: არა, შვილო, არც ერთი სახელი არ მახსოვს...
ელენე: ფილმი ხომ გახსოვს „ქორწინება იტალიურად“? ერთი ამ ფილმის სცენარისტია, მეორე_რეჟისორი. გაინტერესებს, რომ მოგივყვე?
დედა: კი, დედა. როგორ არა.
ელენე: ჰოდა, ერთხელ ესენი ნეაპოლში შესულან ბარში. შეუმჩნევიათ, რომ ზოგიერთი შემოსული ყავას ძალიან უცნაურად უკვეთდა. მაგალითად, ერთი ეტყოდა, სამი ყავა მომიდუღე, ერთი ჩემთვის, ორი_დაიმახსოვრეო. ასე რამდენჯერმე გამეორებულა. მერე ორნი შესულან, იმათაც მოუთხოვიათ, ორი ჩვენთვის, სამი დაიმახსოვრეო.
დედა: მერე?
ელენე: მერე ის, რომ მოგვიანებით შემოვიდა მათხოვარი, უფრო სწორედ, კარში ოდნავ შემოყო გაბურძგნილი თავი და ბარმენს მორიდებით ჰკითხა, არის რამე დამახსოვრებულიო? მერე... ხომ მიხვდი?
დედა: მივხვდი, შვილო, მივხვდი. ნამდვილი მოწყალებაც ეგ არის, ალბათ.
ელენე: ჰოდა, შენც თუ გაქვს ჩემთვის დამახსოვრებული, იმას დავლევ.
ისმის ნელი მუსიკა.
დედა: გოგიმ დაგირეკა, მოგიკითხა.
ელენე: მერე, შენ რა უთხარი, შინ არისო?
დედა: ტყუილს ხომ ვერ ვეტყოდი?
ელენე: კარგი, რა, დედა, ხომ იცი, რომ არავისი ნახვა არ მინდა?
დედა: გოგი სხვაა. ნუ უყურებ ასეთი სიძულვილით. ეგ არაფერშია დამნაშავე. გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ.
ელენე: იცოდე, თუ ახლა მოვიდა, შინ არ ვარ.
წყნარი მუსიკა.
ისმის ზარის ხმა.
დედა: მგონი, მოვიდა კიდეც. სირცხვილია. იცის, რომ შინ ხარ.
ელენე: კარგი, კარგი.
გოგი: გამარჯობათ!
დედა: როგორ ხარ, შვილო, რამდენი ხანია, არ მინახიხარ. შეცვლილხარ. ძალიან გამხდარხარ. ყავას მოგიდუღებ.
გოგი: გმადლობთ. ნუ შეწუხდებით. ელენე, ასე უნდა დაგვივიწყო? რა ხდება მონასტერში?
ელენე: არაფერი განსაკუთრებული.
გოგი: ვიცი, რომ გამირბიხარ და, საერთოდაც, მე მგონი, ყველაფერს გაურბიხარ. მონასტერი კარგი სამალავია?
ელენე: არავის არ გავურბივარ.
გოგი: უნდა ვილაპარაკოთ. არ შემიძლია ასე ცხოვრება. ვიცი, რომ გძულვარ, მაგრამ რატომ, არ მესმის... შენ არა გიშავს... ხარ შენთვის, წყნარად, მშვიდად.
დედა: ელენე, შენთან სტუმარია. მობრძანდით.
გოგი: სტუმრები დაიბარე? მერე, მე რაღას მიწვევდი?
ელენე: მე არ მომიწვევიხარ.
გოგი: როგორ? გუშინ დამირეკეს შენი სახელით. ღამე არ მიძინია. დღე, როგორც იქნა, ჩავათავე და შენ კი, თურმე, არ მოგიწვევივარ.
ლეო: გამარჯობათ. მაპატიეთ, საუბარში რომ უნდა შთაგეჭრათ, მე მოგიწვიეთ.
ელენე: ლეო, აქ საიდან გაჩნდი?
ლეო: აქეთ ვიყავი რაღაც საქმეზე და შემოგიარე.
გოგი: რა ხდება, გამაგებინეთ.
ელენე: გაიცანით ერთმანეთი, ლეო ბერია, ეს კი ჩემი...
გოგი: მეგობარი გახლავართ, ძველი, სკოლის დროინდელი... თქვენ?
ელენე: ლეო მონასტერში გავიცანი.
გოგი: ააა, გასაგებია.
ელენე: რა არის გასაგები?
გოგი: ისე, რაღაც ნაცნობი სახე გაქვთ. გვარს ხომ ვერ მეტყოდით?
ლეო: სიხარულით: ცაიფერი გახლავართ. გაგიკვირდათ, არა? ძველი ბერძნული გვარია. ჩემი წინაპრები, ხომ გახსოვთ, ბერძენი თაღლითები, ოქროს საწმისის მოსაპარად რომ ჩამოვიდნენ, ჩემი უშუალო წინაპარი არგოს ერთ-ერთი მამაცი მეზღვაური იყო. აქ ვიღაც მზეთუნახავი შეირთო და დარჩა და დარჩა.
გოგი: ღრმა ფესვები გქონიათ.
ელენე: აქ რა, სალაზღანდაროდ მოხვედი?
გოგი: რატომ ბრაზობ? მე წავალ.
ლეო: არა, ნუ წახვალთ. ელენეს მეგობრებთან შეხვედრა ჩემთვის ძალიან სასიამოვნოა.
ელენე: აკი, სალაპარაკოდ მოვედიო.
გოგი: სხვისი თანდასწრებით სალაპარაკო არაფერი მაქვს.
ელენე: ლეო სხვა არ არის და საერთოდაც, შეგიძლია, მეგობრად აღარ ჩამთვალო. ლეომ ყველაფერი იცის.
გოგი: რა ყველაფერი?
ლეო: ნუ გერიდებათ. გულიდან ამოიღეთ ყველაფერი... ფერისა და სუნის განურჩევლად. შინაარსზე აღარაფერს ვამბობ. ეკალი თუ ეკლის გვირგვინები საჭირო არ არის. ტანჯვა. რომელიც სულს ვნებს, უმაქნისია...
გოგი: თავი გამანებე, თუ ძმა ხარ. ელენე, ჩემო კარგო, მონასტერში თითქოს მეგობართაგან განსარიდებლად წახვედი, არა?
ელენე: სად რისთვის წავედი, შენი საქმე არ არის.
ლეო: მოდით, სხვა თემაზე გადავიდეთ. ეს ვისი ნახატებია? აი, ეს, მაგალითად, ჰო, მშვენიერია, მაგრამ სიღრმე აკლია. მხატვარი სულს არ იცნობს. ფერებიც ძალიან.... ძალიან... ჰო, მქრქალია. ამის დამხატავი გაუწონასწორებელი ადამიანია, მაგრამ თავდაჯერებული.
გოგი: ეგ ჩემი ნახატია და თქვენი აზრი საერთოდ არ მაინტერესებს.
ლეო: გასაგებია. ისე, ცუდი არ არის, მეც ვხატავდი, ბავშვობაში და მერეც... ჩემი გამოფენა პარიზში... გატყობთ, მართლა არ გაინტერესებთ. კარგი. ეს ნახატები სულ თქვენი შექმნილია, ანუ ნახელავია?
ელენე: ჰო, მაგისია. გვაჩუქა. უფრო ზუსტად, ანას აჩუქა.
ლეო: ამ ლევიათანს რატომა ქვს ასეთი ლამაზი სახე?
ელენე: ლამაზი? მე, პირიქით, საშინლად მეჩვენება. პირდაპირ ვერ შემიხედავს.
ლეო: არა, შეხედე. საგანგებოდ რა ლამაზად აქვს დახატული ფართოდ გახელილი მწვანე თვალები.
გოგი: ურჩხულია, ხალხო, წმინდანი ხომ არა?
ლეო: ურჩხულები მიმზიდველნი არიან, არა?
გოგი: მაგით რა გინდა, თქვა?
ლეო: არა, არაფერი. ამ მზისქვეშეთში ხომ მონიჭებული მაქვს ჩემი აზრის გამოთქმის უფლება.
გოგი: ჰო, რა თქმა უნდა, ბრძანეთ.
ლეო: არ გაგიკვირდეთ. არტვკრიტიკოსობდი ერთხანს და ნახატზე კომენტარი ჩემი ცუდი ჩვევაა.
გოგი: გისმენთ, ბატონო.
ლეო: ეს ორფეოსია, არა? სიმებად ადამიანთა სხეულები გაგიბამს. ამაზრზენად ნატურალისტურია. ვიცი, რომ მისი ქნარის სიმები გარდაცვლილი მგოსნების ძარღვებით იყო გაკეთებული, მაგრამ ასე დახატვა კოშმარია და მეტი არაფერი.
ელენე: მეც ასე ვფიქრობ.
ლეო: შენ, როგორც ჩანს, ანტიკური მითებით ხარ გატაცებული.
ელენე: ჰო, გოგი წარმართია, ოღონდ, მონათლული წარმართი. თან გულზე ჯვარი ჰკიდია და ეკლესიაშიც შედი-გამოდის, რა თქმა უნდა, როცა სხვა საქმე არა აქვს, როცა მოცლილია.
გოგი: ჩემი რწმენა ჩემი საქმეა და, საერთოდაც, თავი დამანებეთ, წავედი.
ელენე: არა, რატომ უნდა წახვიდე? რა გეწყინა? რა ბავშვურად იქცევი?!
ლეო: ვინ არის ეს ჩონჩხივით კაცი? თანაც ოქროებში ჩამჯდარი. ისე, ოქროები კარგად დაგიხატავს, მართლაც, ბრწყინავენ.
ელენე: მეფე მიდასია, ფრიგიის მეფე, როგორ არ გახსოვს?
ლეო: მე ნელ-ნელა ვშლი ჩემი თავიდან ყველაფერს, რაც წარმართობასთანაა დაკავშირებული. შენ?
ელენე: მე ჯერჯერობით თავი სავსე მაქვს ასეთი ხარახურით.
გოგი: რა არეულად ლაპარაკობთ. რა, ანტიკური კულტურა ხარახურაა?
ელენე: მაგ თემაზე ლაპარაკსა და კამათს არ ვაპირებთ.
ლეო: ჰო, რა მითხარი, მეფე მიდასიო? მერე, რატომ არის ასეთი გამხდარი?
ელენე: რასაც ხელს შეახებდა, ყველაფერი ოქროდ იქცეოდა და ახლა შენ მიხვდი, რატომ არის ასეთი გამხდარი. არ გაგახსენდა? საჭმელიც შეხებისთანავე ოქროდ იქცეოდა.
ლეო: აი, მესმის უბედურება.
ელენე: აი, ნახე. მოტყუებული არიადნე. მართალი გითხრა, ეს ნახატი ძალიან მომწონს. უმშვენიერესი ასული კრეტის უმდიდრესი მეფე მინოსისა, კუნძულის უპირველესი ქალწული უმადურ თეზევსს დაეხმარა ლაბირინთიდან თავდახსნაში და, სამაგიეროდ, რა მიიღო? ღალატი. ჩვენი ძვირფასი გმირი გაიქცა და სატრფო მიატოვა.
ლეო: ნახე, ეს სიუჟეტიც კარგია, არა? ეს ხომ სელენეა. ხედავ, ჩემი მეხსიერების ბნელ კუნჭულებში ჩაყრილი მოგონებები გამოცოცხლდნენ. სელენე მიყვარს_მთვარის ქალღმერთი. საერთოდაც, ღამე მიყვარს. ქალი ყოველთვის ქალია და უფრო მეტად ქალია, როცა ქალღმერთია. მან მარადიული ძილი მოჰგვარა თავის სატრფოს _ ევდიმიონს, რათა მას ვეღარ მიეტოვებინა. სამუდამო ძილი. გესმით? ეს დიდებულია.
ელენე: ანამ კი ვერ დააძინა ჩვენი ძვირფასი გოგი. ქალღმერთი არ იყო და იმიტომ. თუმცა, სელენეს მგონი ანას სახეა ქვს, არა? ეს კი, როგორც ჭეშმარიტ რაინდს შეეფერება, გაიქცა. თეზევსს შენი სახე დაუხატე, არა? ეს აქამდე რატომ ვერ შევნიშნე? ნამდვილი წინასწარმეტყველი მხატვარია.
გოგი: ჩვენს სიყვარულზე ასე ნუ ქილიკობ. იცი, როგორ მიყვარდა.
ელენე: მაგრამ არა ისე, რომ დაგეცვა.
გოგი: შენ რა გგონია? მე შენზე ნაკლებ ვიტანჯები? მეც ხომ დავკარგე? მთელი ჩემი მომავალი მასთან იყო დაკავშირებული?
ელენე: ვიტანჯებიო... რომელი მომავალი? შენ ხომ მკვლელი ხარ? იქნებ ისიც უარყო, რომ ადამიანები გყავს მოკლული?
გოგი: ვიცი, საითაც უმიზნებ. მე მტერსა ვკლავდი. ეს სულ სხვა რამეა.
ელენე: ეს ერთი და იგივეა. რა მტერი? კაცმა არ იცის, ვინ მტერი იყო და ვინ მოყვარე...
ლეო: ელენე მართალია.
გოგი: შენ რა, იქ იყავი?
ლეო: იქ რა მინდოდა. მე ჩემი საქმე მქონდა.
ელენე: ლეო მასეთი არ არის.
გოგი: როგორი მასეთი?
ელენე: როგორი და ღვთისპირიდან გადავარდნილი.
ლეო: სარეველა.
გოგი: ვინ არის ეს შეშლილი?
ელენე: წესიერად ილაპარაკე.
გოგი: რა უფლება აქვს, რომ ასე მელაპარაკოს. უნახავს თუ რა, იცის თუ არა, რას ნიშნავს ომი?
ელენე: შენ თუ გინახავს, დიდი არაფერი შეგმატებია, უფრო პირიქითაა.
გოგი: მორჩი ქილიკს. კარგად იცი, რაც მინახავს... ჩალას რომ ცეცხლი წაეკიდა, ის იქ იწვა, რაღაც აფეთქდა და უცებ მოეკიდა, ასანთის ღეროებივით წამში აბრიალდა. მე მივაწვინე დაჭრილი, რბილად, მოფარებულად. ჩალა წავაყარე ნატყვიარ მუცელზე. მერე გამოვხოხდი ტყვიების წვიმაში, ბიჭებამდე უნდა მიმეღწია როგორმე. სწორედ ამ დროს მარჯვენა წვივში რაღაც საშინელი ტკივილი მეძგერა, თვალი რომ გავახილე, იმ მხარეს დიდი კოცონი დავინახე. თავს მიწას ვურტყამდი, განძრევა არ შემეძლო. ყვირილი მესმოდა, მიშველეო, ხელებს მიწვდიდა. ცეცხლის ალში ვხედავდი მის ხელებს, რომლებიც უცნაურად წაგრძელებულიყვნენ ცისკენ. ეს ხელები, ღმერთო ჩემო, ეს ხელებია ჩემი სასჯელი...
ლეო: აი, მაგას შესანიშნავად დახატავდი.
ელენე: ჰო, ლეო, თავი გაანებე... რაც მართალია, მართალია, განცდები ღრმა და შთამბეჭდავი აქვს.
გოგი: ის ყველაფერი შემთხვევით მოხდა.
ელენე: შემთხვევით არაფერი არ ხდება. მანქანის საჭესთან შენ იჯექი მთვრალი, ვინ იცის, რით, იქნებ სისხლითაც.
გოგი: რა უნდოდა, რატომ ჩამოვიდა?
ელენე: შენი ხსნა უნდოდა, შენ კი...
გოგი: იქაურობას გამოვარიდე....
ლეო: დამნაშავე ხარ და უნდა ზღო...
გოგი: მე წავედი.
ელენე: არსადაც არ წახვალ.
გოგი: კარგი, დავრჩები და თქვენს ქადაგებებს მორჩილად მოვისმენ.
ელენე: ქადაგებას კი არა, ბრალდებებს.
გოგი: რაო, მონასტერში ახალი თამაში ისწავლე? გემორჩილები. იყოს ნება შენი. ლეო, ალბათ, მოსამართლე იქნება.
ელენე: სხვათა შორის, ლეოს იურიდიული აქვს დამთავრებული და ერთხანს მოსამართლედაც უმუშავია.
გოგი: დიახ. პრაქტიკა ბევრს ნიშნავს.
ელენე: შენ ანას ატყუებდი.
ლეო: შენ ის მოხიბლე, მოაჯადოვე.
ელენე: შენ მკვლელი ხარ.
გოგი: ეგ ბრალდება ხომ წეღან უკვე წამომიყენე.
ელენე: თანაც უსასატიკესი. შენ ხომ საკუთარი შვილი გაიმეტე.
გოგი: ეს უკვე მეტისმეტია. არავითარი ბავშვი მე არ მყოლია.
ელენე: ანა ფეხმძიმედ იყო და შენთანაც სწორედ მაგის სათქმელად ჩამოვიდა.
გოგი: ტყუი!
ელენე: ვიცოდი, რომ არ დამიჯერებდი. აი, ანალიზის დასკვნა, ნახე, წაიკითხე.
გოგი: თავიდან მომაშორე ეს უაზრო ქაღალდები!
ელენე: უაზრო? ეს შენი არარაობის დამადასტურებელი საბუთია!
ლეო: შეგიძლია, თავი რითიმე იმართლო?
გოგი: რატომ არ მითხრა?
ელენე: ღირსი არ იყავი. არ დაიშალა და მაინც წამოვიდა.
გოგი: მოიცა, მოიცა, შენ ალბათ წინააღმდეგი იქნებოდი მაგ ბავშვისა...
ელენე: ახლა ეგ არ არის განსასჯელი.
გოგი: რატომ ქალბატონო? შენ ანასი გშურდა...
ელენე: მშურდა? ჩემი დისა? რას მიედ-მოედები?
გოგი: დიახ. მე ხომ ანა ვარჩიე.
ელენე: გამომიხვედი, რა, შენც პარისი. შენი მოწონება როგორ შემეძლო?
გოგი: შენ ხელს გვიშლიდი, როგორც შეგეძლო.... ანამ მითხრა...
ელენე: ანას სახელს ნუ ახსენებ...
გოგი: ჰო, არა? შენ, პირველ რიგში, ანა შეგძულდა...
ელენე: რა უფლებით მადანაშაულებ...
გოგი: ანამ ისიც მითხრა, რომ შენ...
ელენე: რა მე?
გოგი: რომ შენ კინაღამ თავი მოიკალი. იცი, რისი გულისთვისაც...
ელენე: რეებს როშავ? ყოველთვის არარაობა იყავი. შენი უნიჭო ნახატები ნადღაბნებია და მეტი არაფერი. ნორმალურად ფუნჯის მოსმაც არ შეგიძლია.
გოგი: ადრე მოგწონდა.
ელენე: ანას გულისთვის...
მუსიკა მარი: გამარჯობათ! მაპატიეთ, რომ შემოვიჭერი. ელენე, რა დაგემართა?
ელენე: მარი, აქ საიდან გაჩნდი? რატომ მოხვედი?
მარი: ვიგრძენი, რომ გჭირდებოდი, ხომ დამპირდი...
ელენე: არ შემიძლია, არ შემიძლია პატიება. უნდა მოკვდეს, ლეო, მიშველე.
მარი: ლეო? აქაც შემოაღწია? თავს არ განებებს.
ელენე: ერთადერთია, ვინც თანამიგრძნობს.
მარი: დაიღუპები!
ელენე: ისედაც დაღუპული ვარ.
მარი: ერთმანეთს უნდა აპატიოთ.
ელენე: მე მაგან რა უნდა მაპატიოს.
მარი: შენ ნუ განსჯი. იმან იცის. შენი ცრემლები სინანულისა უნდა იყოს და არა სიძულვილისა.
ლეო: ცრემლები? განა განირჩევა ერთმანეთისაგან შინაარსით? მარილიანი წყალია და მეტი არაფერი.
მარი: ცრემლები გაიხსენე. ქრისტეს ცრემლები ლაზარესთვის. ხომ გაგახსენდა? და ცრემლოოდა იესოცა. შენშივეა მკვდარი ლაზარე. შენმა ცრემლებმა უნდა გაალღოს მისი გაყინული გული და წამოაყენოს ის... შენვე... რომელიც სხვაა, შენი სხვაა, შენი მოყვარე... შენში ლაზარეს აღდგენის გარეშე სამყარო შენთვის ჩაკეტილი და უცხო დარჩება. შენც მარტოობისთვის გაიწირები...
ელენე: მარტოობის არ მეშინია.
მარი: არა, მე მაგ მარტოობას არა ვგულისხმობ. მარტოობა სხვათაგან იქნებ სულსაც რგებდეს ხშირად, მაგრამ მარტოობა საკუთარ თავთან _ ჯოჯოხეთია, დაღუპვაა. მხოლოდ სინანულის ცრემლებს შეუძლია გაანათოს გზა სიძულვილის მიერ დახშული წიაღისა...
ლეო: ცრემლებიცა განიყოფებიან. ეს აუცილებლად უნდა ჩაეწერა სულხან-საბას თავის ლექსიკონში. ჰო, რომ ჩაეწერა, ალბათ ასეთი ქნებოდა: ცრემლებიცა განიყოფებიან: გულისანი, სულისანი, ცისანი, მიწისანი, ხეთა და მხეცთა... ჰო, განა ისინიც არ ტირიან? და ასე დაუსრულებლად.
მარი: შენი გული უცრემლებოდ გვალვისაგან დახრუკულ მიწას დაემსგავსება, სადაც ვერანაირი თესლი ვერ იხარებს... ლეო, სადაც მე ვარ, იქ შენი ადგილი არ არის, იქნებ დაგვტოვო...
ლეო: ჯერ ჩემი საქმე არ დამისრულებია.
მარი: აპატიე და გადარჩები.
ლეო: არა, არ დაუჯერო.
მარი: „ჩემი არს შურისგება და მე მივაგო“. პავლე მოციქული დაგავიწყდა?
ელენე: არ შემიძლია. არარაობა ვარ. არავინ. რისთვის? რატომ? აზრი, ნამცეცისოდენა აზრიც რომ ჰქონდეს ჩემს არსებობას.
მარი: უფალმა იცის.
ელენე: არ მშველის, არა. მე თვითონ მინდა, ვიცოდე.
მარი: შენ დილდილობით...
ლეო: უნდა დაუმტკიცო თავს, რომ რაღაც შეგიძლია. შენი არსებობის ღირებულება უნდა დაამტკიცო. გაბედულება გაკლია. არადა, ხომ იცი, გაბედულება ბედს ნიშნავს და ბედნიერებას. ხომ გინდა ბედნიერება?
ელენე: მე სიცოცხლე მინდა, ოღონდ გამაგებინეთ, რისთვის, რატომ?
მარი: შენ დილდილობით...
ელენე: ჰო, დილდილობით ვკითხულობ ლოცვებს, ხშირად მუხლმოყრილი, მაგრამ არ მშველის, სულ ანაზე ვფიქრობ...
ლეო: ასე იქნება სამუდამოდ, ჯოჯოხეთი გაუნელებელი.
მარი: შენ დილდილობით... პურის ნამცეცებს უყრი ბეღურებს....
ელენე: ბეღურები... (ოდნავ ქვითინებს)
მარი: ისინი ხვალეც შემოსხდებიან შენი სენაკის ვიწრო რაფაზე...
ელენე: ბეღურები...
მარი: შენ მათ სჭირდები...
ელენე: ბეღურები...
ლეო: სავარძელთან ახლოს, კედლის თაროზე უზარმაზარი ვაზა რომ დგას, ვისი ნახელავია? გოგი: ვაი...(მსხვრევის ხმა)
ლეო: სისხლი... წითელი საღებავივით.
მარი: მოშორდი, მოერიდე... ჯვარი გადასწერე, ელენე, ჯვარი, ლეო დაგღუპავს.
ელენე: ღვთისმშობელო ქალწულო, გიხაროდენ, მიმადლებულო მარიამ, უფალი შენთანა, კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის და კურთხეულ არს ნაყოფი მუცლისა შენისა, რამეთუ მაცხოვარი გვიშევ სულთა ჩვენთა... (ქვითინებს)
მარი: დამშვიდდი...
ელენე: მოკვდა? მოვკალი? არ მინდოდა... შენ ხომ გჯერა, მარი, რომ არ მინდოდა...
მარი: შუბლზე დაადე ხელი, სისხლი მოსწმინდე... ცოცხალია....
ელენე: ანა სად არის?
ლეო: ჯოჯოხეთშია... იწვის ნელ ცეცხლზე....
მარი: შენი ლოცვები იმ ცეცხლს გაანელებენ... შენ ამ საღამოს...
ელენე: გადავივიწყე. თითქოს სულ მასზე ვფიქრობ და გადავივიწყე. მის სულს მხოლოდ ლოცვა სჭირდება, მე კი სისხლიანი მსხვერპლი მოვინდომე.
მარი: გოგის მიხედე...
ლეო: არ მიეკარო, დაიცალოს სისხლისგან... ღირსია, მოკვდეს.
გოგი: (ჩურჩულით) ანას სიკვდილი ჩემი ბრალი არ არის, მაგრამ მაპატიე, მაპატიე, ელენე...
ელენე: (ქვითინებს)
მუსიკა
დედა: გაიღვიძე, გაიღვიძე, შვილო, რა დაგემართა?
ელენე: დედა...
დედა: აქა ვარ, შვილო, რა დაგემართა?
ელენე: დედა, ღმერთო... ჩამეძინა...
დედა: ჰო, დედა, ისე ღრმად ჩაგეძინა, რომ ვეღარ გაგაღვიძე... მაპატიე, დღეს ალბათ, დარჩენა მოგიწევს...
ელენე: სხვა რა გზა მაქვს, მაგრამ ბეღურები?
დედა: რა ბეღურები? ჰო, ნახე, სულ დამავიწყდა, მეთქვა. ამას წინათ ეს სურათი გოგიმ მოგიტანა საჩუქრად. შენ დაგხატა. აი, ეს მონაზონი, ქვაზე რომ ზის თავდახრილი, შენ ხარ, ამ ქვის ქვეშ ანაა, ტოტზე კი უამრავი ბეღურა ზის...
მუსიკა...
No comments:
Post a Comment